Wkrótce po zakończeniu w Sokołowie okupacji niemieckiej, zrodziła się myśl założenia gimnazjum. Gdy jeszcze na pozostałych ziemiach polskich toczyły się walki, 17 sierpnia 1944 roku na tablicy ogłoszeń miejskich pojawiło się zawiadomienie informujące, “że z inicjatywy Zarządu Miasta otwiera się z dniem 1 września 1944 roku Polskie Państwowe Gimnazjum Humanistyczne koedukacyjne w Sokołowie”. Władze miejskie oddały na nowotworzone gimnazjum stary budynek po szkole Powszechnej, który wymagał jednak remontu, co sprawiło, że rok szkolny zaczął się dopiero w drugim tygodniu września. Pierwszym dyrektorem został jeden z założycieli Michał Winogrodzki. W chwili rozpoczęcia roku szkolnego zespół nauczycielski tworzyli: ks. Alfons Chmielowiec, ks. Szczepan Szydelski, Andrzej Dańczak i znany poeta Jan Bolesław Ożóg. W chwili otwarcia gimnazjum liczyło 175 uczniów. 19 października 1944 r. przeprowadzono pierwszą okresową klasyfikację ocen, a już 28 listopada odbyły się pierwsze przyśpieszone egzaminy uczniów w wieku poborowym, którzy po przejściu przeszkolenia walczyli później pod Kołobrzegiem, Berlinem i nad Nysą. W lutym 1945 roku rozpoczęła naukę pierwsza klasa liceum. Szkoła nosiła wówczas nazwę Prywatne Koedukacyjne Gimnazjum i Liceum w Sokołowie. W 1945 roku szkoła została przejęta przez Gminę, a w 1950 roku upaństwowiona. W 1952 roku szkoła przeniosła się do wyremontowanego budynku po byłym sądzie, w którym mieści się do dnia dzisiejszego. W 1964 roku odbyły się jubileuszowe uroczystości 20- Lecia istnienia LO w Sokołowie, w czasie, których szkoła otrzymała sztandar. 24 września 1994 roku odbyły się uroczystości jubileuszowe związane z 50- leciem naszego Liceum. Wzięło w nim udział prawie 800 absolwentów z różnych roczników maturalnych, młodzież szkolna grono pedagogiczne i zaproszeni goście. Z okazji jubileuszu Liceum przywrócono imię Tadeusza Kościuszki. Na budynku wmurowano tablicę pamiątkową i wydano drukiem okolicznościową publikację. Do 1999 roku egzaminy dojrzałości w sokołowskim liceum zdało 2693 absolwentów. W ciągu tych kilkudziesięciu lat oprócz LO istniały na krótkie okresy czasu także inne typy szkół: Technikum Ekonomiczne, Liceum dla Pracujących, Zasadnicza Szkoła Rolnicza oraz Zasadnicza Szkoła Zawodowa.1 Stycznia 1995 roku na bazie LO powołany został Zespół Szkół w skład, którego ponadto wchodzą utworzona ponownie w 1994 r. Szkoła Zawodowa, a od 1997 r. Liceum Zawodowe i od 1999 Liceum Techniczne. Obecnie do 15 oddziałów uczęszcza ponad 500 uczniów, a z młodzieżą pracuje 30 pedagogów. W ciągu ostatnich lat odbyło się kilka zjazdów różnych klas i roczników. Na ostatnim z nich zorganizowanym w grudniu 1999 roku z okazji 40 – lecia matury powstał pomysł powołania do życia Towarzystwa Przyjaciół Szkoły.

Tadeusz Kościuszko – patronem Zespołu Szkół w Sokołowie Młp.

Generał, przywódca powstania 1794 r., jeden z pol. bohaterów narodowych; pochodził ze średniej szlachty; absolwent i instruktor Szkoły Rycerskiej w Warszawie; 1769-74 studiował w Paryżu m.in. inżynierię wojskową; 1775-83 w Ameryce Płn., uczestnik walk o niepodległość Stanów Zjednoczonych, mianowany najpierw pułkownikiem, później gen. brygady, odznaczył się m.in. przy oblężeniu Saratogi; po powrocie do kraju osiadł w majątku Siechnowicze; 1789 powołany do wojska w stopniu gen.-majora; odznaczył się 1792 w bitwie pod Dubienką; po przystąpieniu króla Stanisława Augusta do Targowicy podał się do dymisji; 1793 zabiegał w Paryżu u franc. rządu rewolucyjnego o pomoc dla Polski; pod koniec tegoż roku przedstawił projekt powstania nar. z szerokim udziałem szlachty i chłopów; 24 III 1794 proklamował na rynku w Krakowie akt powstania, obejmując dyktatorską władzę Najwyższego Naczelnika Sił Zbrojnych Narodowych; niedostatki uzbrojenia i wyszkolenia sił powstańczych starał się zrównoważyć nową taktyką współdziałania broni; 4 kwietnia odniósł zwycięstwo pod Racławicami; dla zjednania chłopstwa ogłosił dwa uniwersały (2 maja pod Winiarami, 6 maja pod Połańcem), w których zniósł poddaństwo chłopów i ograniczył pańszczyznę; 10 X 1794 po klęsce pod Maciejowicami dostał się do niewoli; więziony w twierdzy Petropawłowskiej w Petersburgu do listopada 1796; po zwolnieniu uwarunkowanym złożeniem przysięgi, że nie będzie walczył przeciw carowi ani jego następcom, wyjechał ponownie do Ameryki; 1798 powrócił do Paryża, współdziałał przy organizacji legionów polskich, zwłaszcza Legii Naddunajskiej; 1799 czł. Tow. Republikanów Pol.; po przejęciu władzy przez Napoleona niechętny jego dyktaturze, usunął się na margines życia politycznego, osiadając w Berville pod Paryżem; 1800 współautor anonimowej broszury Czy Polacy mogą się wybić na niepodległość?, w której twierdził, iż niepodległości nie przyniesie pomoc z zewnątrz, lecz powszechne powstanie ludu pozyskanego dla udziału w nim szerokimi reformami społ.; 1806 odmówił współpracy Napoleonowi (który nie przyjął jego propozycji reform ustrojowych), 1814 Aleksandrowi I; ostatnie lata spędził w Solurze w Szwajcarii; pochowany na Wawelu; 1820-23 usypano kopiec jego pamięci w Krakowie; czczony również w USA (szereg pomników, m.in. w Chicago, Waszyngtonie, Milwaukee, Cleveland; jego imię nosi słynna Akademia Wojskowa w West Point); w Polsce m.in. na Wawelu pomnik dłuta Marconiego, obrazy J. Matejki Kościuszko pod Racławicami, Kossaka i Styki Panorama racławicka we Wrocławiu. Zwycięzca spod Racławic patronował 1 dywizji piechoty sformowanej 1943 r. w Sielcach nad Oką, a potem licznym szkołom i uroczystościom patriotycznym. W plebiscytach popularności wciąż w czołówce wybitnych Polaków.